Life of Saint Irene https://orthochristian.com/96000.html
3000 28 Mile rd, Washington Township, Michigan 48094
Aquire Strength from the Lives of the Orthodox Saints
Ἀποκτῆστε κουράγιο ἀπό τίς ζωές τῶν Ἀγίων
Εἰς τό ὃνομα Τοῦ Πατρός, καί Τοῦ Υἰοῦ και Τοῦ Ἀγίου Πνεύματος, Ἀμήν.
Ἀγαπητοί ἀδελφοἰ καί ἀδελφές, τήν περασμένην ἑβδομάδα σᾶς ἐμίλησα διά τήν ἐπείγουσαν ἀνάγκην τοῦ νά ἀποκτήσουμε πίστιν καί κουράγιο σέ ἂσχημες στιγμές, ὂπως αὐτές πού ζούμε σήμερον. Ὂταν συνεχῶς βομβαρδιζόμεθα ἀπό ἂσχημα νέα, ὂταν συνεχώς βλέπουμε τόν διάβολον νά ανακατεύεται στίς ζωές μας, τότε λοιπόν ἀποκαρδυομέθα, ξεχνούμε τήν πίστιν μας, ξεχνούμε ὂτι ὀ Θεός μᾶς προστατεύη.
Ὂμως γνωρίζουμε ὂτι πραγματικά μᾶς προστατεύη, ἀρκεί νά τό θυμόμαστε πού καί πού, ἢ καί πιό συχνότερα ἢ ἀκόμη καθημερινῶς.
Γιατί συχνότερα ἢ καθημερινῶς? Διότι τό ἂνθρώπινο μυαλό ἀλλάζη εὒκολα, καί μπορούμε ἀπό λεπτό σέ λεπτό νά ἀλλάξουμε ἀπό τό νά ἒχουμε μεγάλη πίστι καταλήγουμε σέ μεγάλη ἀπαισιοδοξία, ἀμφιβολία καί πολλύ φόβο. Χρειαζόμαστε καθημερινές ὐπενθυμίσεις ὂτι ὀ Κύριος μας εἶναι Μεγαλοδύναμος, καί ὂτι θά μᾶς προστατεύση. Βρίσκουμε τέτοιες ὐπενθυμίσεις εἰς τήν Ἀγίαν Γραφήν, καί εἰς τίς ζωές Τῶν Ἀγίων. Μπορεί νά εἲμαστε ἀποκαρδυομένοι, γεμἀτοι ἀπό ἀμφιβολἰα καί σκοτισμένοι, καί μετά ἀπό πέντε λεπτά διαβάζοντας γιά ἓνα θαύμα ἀπό ἓνα Ἂγιον καλόγερον , ἢ γιά ἓνα μάρτυρα πού ὐπέμενε μεγάλα μαρτύρια ἀλλά ἒμεινε πιστός εἰς τήν πίστιν του, τότε τό μυαλό μας γυρνά πίσω στήν πραγματικότητα, βλέπουμε τήν ἀλήθειαν ὂτι ὀ Θεός, ὂντως, εἶναι Μεγαλοδύναμος καί ὸτι μᾶς προστατεύη.
Ἐπιπροσθέτως, βλέπουμε πόση χαρά καί εὐχαρίστησι φέρνει τό νά εἶσαι γεμάτος ἀπό πίστι καί ἐλπίδα πρός Τόν Κύριον, διότι αύτή εἶναι ή ψυχική κατάστασις πού ὀ Θεός ἐπιθυμῆ καί περιμένει ἀπό ἐμᾶς, καί αὐτό εἶναι ἀκριβῶς ποῦ ἐπιθυμῆ νά μᾶς δώση.
Ἒτσι λοιπόν, προγραματίστε ὢρα γιά πνευματικόν διάβασμα, καί ἀποκτῆστε τά κατάληλα βιβλία νἀ διαβάζεται. Βεβαίως, πρέπει νά ἒχουμε τήν Ἀγίαν Γραφήν, ἀλλά κάθε οίκογένεια πρέπει ἐπίσεις νά ἒχει το Συναξάριον ἢ τίς ζωές τῶν Ἀγίων, ἒτσι ὢστε κάθε μέρα, νά ξαναζούμε τούς θριάμβους αύτῶν πού ἒφυγαν πρίν ἀπό ἐμᾶς.
Ὂταν ἓνας στρατηγός εἶναι ἒτοιμος νά ὀδηγήση τόν στρατόν του σέ μάχη, προσφωνεί ἓνα λόγο στούς ἂνδρες του νά τούς παραινέση, τούς προσφέρει ἓνα φλογερόν λόγον γιά νά τούς δῶση κουράγιο καί δύναμιν γιά αὐτοθυσία. Ἓνα κύριον μέρος τοῦ λόγου αὐτοῦ εἶναι νά τονίση ὂλες τοῦ στρατοῦ τίς νίκες ποῦ ἐπέτυχαν στό παρελθόν, καί εἰδικότερα τά πολλά ἀνδραγαθύματα τῶν τόσων ἠρώων, πού ὐπερπήδησαν φοβερά ἐμπόδια νά κατανικήσουν τόν ἐχθρόν.
Ἐμείς εἲμεθα ὀ στρατός – ὀ πνευματικός στρατός τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἐμείς ἒχουμε τούς ἢρωές μας – εἲναι οἰ Ἂγιοί μας. Διαβάζοντας τίς ζωές τῶν Ἀγίων ἀποκτούμε τίς ἀκόλουθες ὠφέλειες:
- Συνειδητοποιούμε ὂτι οἰ Ἂγιοι ἦσαν ἂνθρωποι μέ σάρκα καί ὀστά ὂπως ἐμεῖς, ὂμως ὐπερπήδηξαν ὂλα τά ἐμπόδια με΄τήν δύναμιν Τοῦ Θεού. Δέν ἦσαν ἂγγελοι. Οὒτε ἦσαν μυθικά πρόσωπα κάποιων ἱστοριῶν, ἀλλά ἦσαν πραγματι ἀλιθηνοί ἂνθρωποι μέ τίς ἲδιες ἀδυναμίες καί ἀνυσιχίες ὂπως ὂλοι μας, οἰ ὀποίοι ὂμως κατενίκησαν ὀλους τούς ὀρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς μέ τήν δύναμιν τῆς πίστεώς των.
Ἦτο ὀ Θεός πού πραγματοποίησεν τήν νίκην, καί ὂχι ἐκείνοι! Τό κελιδί τῆς πνευματικῆς των ἐπιτυχίας ἦταν ὃτι: ἀφέθηκαν ὀλοκληρωτικά εἰς τά χέρια Τοῦ Θεοῦ.
Δέν εἲχαν τίποτε εἰδικά ταλέντα πού ἐμείς δέν ἒχουμε. Εἲχαν τόν Κύριον εἰς τίς καρδιές τους, καί αὐτό μπορούμε νά κάνουμε και ἐμείς. - Μέ τό νά βυθιζόμαστε κυριολεκτικά στίς ζωές τῶν Ἀγίων, καί καθώς διαβάζουμε τίς ζωές Τους, ζούμε καί ἐμείς εἰς τόν κόσμον πού ἒζησαν καί αυτοί, καί ἀρχίζουμε νά ζούμε καί ἐμείς στό ἲδιο πνευματικόν περιβάλλον. Τό μυαλό καί ἠ καρδιά μας γίνεται ἓνα μέ αὐτούς, καί θέλουμε τότε νά σκεφτόμαστε καί νά αἰσθανόμαστε τό ἲδιο μέ αὐτούς. Ἀρχίζουμε νά βλέπουμε τήν ζωήν μέ τό δικόν τους σκέπτεσθαι, τό ὀποίον εἶναι ὂμοιον μέ Τοῦ Θεοῦ τό σκέπτεσθαι.
Μέ τό νά διαβάζουμε τίς ζωές τῶν Ἀγίων στήν οίκογένειά μας, φέρνουμε μίαν πνευματικήν ἀτμόσφαιραν εἰς τό σπίτι μας, καί αὐτό τό οἰκογενειακόν Ὀρθόδοξο σπίτι, ὂπως μᾶς λέγει ὀ Ἂγιος Ἰωάννης ὀ Χρυσόστομος, πρέπει νά εἶναι σᾶν μιά “Μικρή Ἑκκλησία”. - Μᾶς ἐμπνέει νά προσευχηθούμε πρός τόν Ἂγιον τοῦ ὀποίου διαβάζουμε τήν ζωήν, καί δημιουργούμε ἓνα προσωπικόν δεσμόν με΄αὐτόν τόν ἃγιον. Τί ὂμοργη πραγματικά πείρα! Ὂχι μόνον διαβάζουμε γιά ἓνα ἢρωα καί ἐμπνεώμεθα ἀπό αὐτόν, ἀλλά ἐπίσης δημιουργούμε μιά προσωπικήν σχέσιν μαζί του, διότι αὐτοί οἰ ἢρωες εἶναι ζωντανοί – ζωντανοί ἐν Χριστον! Διότι μέσω τῆς δυνάμεως Τοῦ Κυρίου μᾶς ἀκούνε καί μᾶς ἀπαντούν.
Ἒτσι λοιπόν ὂταν διαβάζουμε γιά αὐτούς, προσευχόμεθα πρός αὐτούς, καί ἀποκτούμε πείρα τῆς βοήθειάς τους. Πόσο μεγάλο δώρο!
Μέ τί παρηγοριά οἰ Προτεστάντες στερούντε μέ τήν ἂρνησίν των νά ἒχουν αὐτήν τήν ζώσα σχέσιν μέ ἐκείνους πού “ἒχουν πολεμήση τόσους ἀγώνες, πού κράτησαν τήν πίστιν, καί ἒλαβαν τά στέματα των”, καί οἰ ὀποίοι συγκροτούν ἓνα τόσο μεγάλο σύνεφον μαρτύρων εἰς αὐτήν τήν ἀκαταμάχητον πίστην!
Εἶναι πραγματικά θαυμάσιον ὂταν διαβάζουμε καθημερινῶς, σιγά – σιγά βλέπει κανείς πάρα πολλά παραδείγματα Ἀγίων γιά κάθε πρόβλημα πού συμβαίνει στίς ζωές μας, εἲτε εἶναι ἀρρώστια, φτώχια, ἢ ὂταν περιβαλόμεθα ἀπό ἀρρωστημένες κοινωνίες, ἢ ὐποφέρουμε ἀπό τό μίσος ἂλλων ἀνθρώπων, ἢ ἀκόμα καί θανάτου.
Ἐπί παραδείγματος χάριν, κάποιος ἲσως νά ἒχει πρόβλημα μέ τό νά δώση ἐλεημοσύνη. Ἐπίσης κάποιος μπορεῖ νά ἀνασυχῆ γιά τήν οἰκονομικήν του ἀνασφάλεια, ἢ μπορεί νά μήν ἒχει τήν ὢρα ἀκόμα νά αἰσθανθῆ τήν ἀνάγκην τοῦ νά δώση ἐλεημοσύνη. Ἐπίσης κάποιος μπορεῖ νά αίσθάνεται ἒνοχος ἐπειδή δέν δίνει ἐλεημοσύνες, ὂπως κάθε Χριστιανός θά πρέπει νά αἰσθάνεται. Ἠ ἐμπειρία τοῦ Ἀγίου Πέτρου τῆς Ἀλεξανδρίας θά πρέπι νά μᾶς ἐνθαρήνη: ὀ Πέτρος ἦτο ἑνας φοροσυλλέκτης, καί ἓνας πάρα πολύ ἂθλιος ἂνθρωπος μέ ἀθλίαν ὐπόληψην. Ποτέ του δέν ἒδωσε τίποτα σέ κανέναν.
Μία φορά ἓνας ζητιάνος ἒβαλε ἓνα στοίχημα μαζί μέ ἂλλους ζητιάνους ὃτι θά ἒκανε τόν τσιγκούνη Πέτρον νά τοῦ δῶση κάτι, καί ἒτσι μία ἡμέρα καθώς ὀ Πέτρος πήγαινε σπίτι του ἀπό τόν φούρνο, ὀ ζητιάνος πῆγε ἀπό πίσω του καί ἂρχισε νά τοῦ φωνάζη. Ὀ Πέτρος γιά νά τόν ξεφορτωθῆ τοῦ ἒριξε μιά φραντζόλα ψωμί πού εἲχε μόλις ἀγοράσει γιά τό δείπνο του.
Τήν νύκτα τοῦ θανάτου τοῦ Πέτρου - ἠ ψυχή του βγήκε ἀπό τό σῶμα του καί μεταφέρθηκε ἀπό δύο ἀγγελους διά μέσω τῶν διαβολικῶν τελλωνίων. Οί δαίμονες ἂρχισαν νά τόν ένοχοποιούν διά ὂλα τά ἀδικήματα πού εὶχα κάνει στήν ζωήν του ἐρμηνεύοντας τα σᾶν βάρη στήν ζυγαριά ἠ ὀποῖα ἒγερνε φοβερά πρός τήν ἐνοχοποίησίν του γιά αἰώνια καταδίκην.
Τότε ἓνας ἀπό τούς ἀγγέλους εἲπε, “Περιμένεται, ἐδῶ ἒχω τό ψωμί ποῦ ἒδωσε ἐλεημοσύνη στόν ζητιάνο σήμερα”, καί ὂταν ἒβαλε το ψωμί στήν ζυγαριά, ὐπερτέρησεν το βάρος γιά ὂλες τίς ἀμαρτίες τοῦ Πέτρου, καί οἰ δαίμονες ὲτρεξαν μακρυά ούρλιάζωντας γιά τήν ἦτταν των.
Ὀ ἐλεήμων Κύριος γύρισεν τήν ψυχήν τοῦ Πέτρου στό σῶμα του, καί τόν ἀνέστησεν μεταμορφώνοντας τον σέ ἓναν Ἂγιον καί ἐλεῆμον ἂνθρωπον. Τότε ὀ Πετρος εἲπε, “Ἐάν μία φραντζόλα ψωμί μπορεί νά συγχωρήση τίς άμαρτίες μου πόσο περισσότερο θά πρέπει νά πασχίσω διά νά μοιράσω καί βοηθησω ἀλλους συνεχῶς”. Καί ἀπό ἐκείνην τήν στιγμήν ἒδωσε τόσες πολλές ἐλεημοσύνες πού μεταμορφώθηκε ἀπό τόν Πέτρον τόν τσιγκούνην, εἰς τόν Πέτρον ὀ ἐλεῆμον.
Ἒτσι ποιπόν ἂς ἀρχίσουμε μέ μικρά βήματα, ἂν χρειάζεται. Δώστε ὃτι μπορείται. Ὂμως πρώτα, παρακαλέσεται τόν Κύριον νά μᾶς δώση ἐλεῆμον καρδιάν διά νά ἐπιθυμούμε νά βοηθούμε ἂλλους. Ἂς προσευχηθούμε εἰς τόν Ἂγιον Πέτρον τόν ἐλεῆμον νά μᾶς ὐποδείξη πώς νά εἲμεθα ἐλεῆμονες, να δίδουμε εἰς τούς ἂλλους ὂτι πραγματικά χρειάζονται - ὂχι μόνον χρήματα, ἀλλά καί τόν χρόνον μας, τήν ἀγάπη μας, τήν συγχώρησίν μας καί τήν κατανόησίν μας. Ὀ Πετρος δέν γύρισεν πίσω καί εἲπεν,
“Ώραία, θά δώσω λίγο ψωμί καί θά πάω στόν Παράδεισον. Δέν χρειάζεται νά κάνω τίποτε ἂλλο”. Ἀλλά εἲπεν, “Πόσο περισσότερο θά πρέπει νά κάνω. Πόσο περιοσσότερο πρέπει να κάνω, μέσα ἀπό τήν καρδιά μου”.
Παραμέρισεν τόν ἐαυτόν του καί πέρασεν τήν ὐπόλοιπον ζωήν του βοηθώντας ἂλλους. Τί χαρά, και τί ἐλευθερία! Ὀ θεός τοῦ ἒδωκεν ἀκόμα μία εὐκαιρίαν καί αύτός τήν χρησιμοποίησεν ὂπως ἒπρεπε. Αὐτό ἀκριβώς πρέπει καί ἐμείς νά κάνουμε, καί τότε θά δούμε οἰ δικές μας ἀγωνίες νά ἐξαφανίζονται σιγά – σιγά. Βοηθώντας ἂλλων δυστιχίες, θά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τίς ἀνυσηχίες μας καί θά μᾶς ἀπονέμη τό δώρον τοῦ ἀτέλειωτου κουράγιου.
Ἂλλο παράδειγμα. Ἲσως νά ἀντιμετωπίζεται εἰς τήν ζωήν σας ἀποτυχίες, ἢ ἲσως νά βρίσκεσθαι σέ ἀδιέξοδον, καί τίποτε δέν πάει καλά. Τότε χρειάζεσθαι το ὂπλον τοῦ μεγάλου κουράγιου, καί τό δώρον τῆς ἐπιμονῆς διά νά συνεχίσεται τήν προσπάθεια ἀκόμα κί ὂταν οἰ ἂλλοι δέν βοηθούν, ἢ ἀκόμα ὂταν ὂλοι εἶναι έναντίον σας. Προσευχηθῆται εἰς τόν νέον Ἂγιόν μας, τόν Ἂγιον Νεκτάριον τόν θαυματουργόν τῆς Αἰγίνης, ὀ ὀποίος ἀπεβίωσεν τό 1920. ‘Υπέφερεν πολύ εἰς τήν ζωήν του, ὂμως ὐπερνίκησεν τά πάντα μέσω τῆς πίστεως, κουράγιου καί τῆς ἐπιμονῆς.
Ὀ Ἂγιος Νεκτάριος σᾶν νέος Ἀρχιμαντρῆτης καί μετά Ἐπίσκοπος ἦταν πολύ γνωστός και ἐπιτυχημένος εἰς τήν πατερικές του ὐποχρεώσεις μεταξύ τῶν Ἐλλήνων εἰς τήν Ἀλεξάνδρια τῆς Αἰγύπτου, ὀ ὀποίος εὶχεν μίαν ἀκμάζουσαν περιφέρειαν καί ἑκκλησίαν κατά τόν 19ον αἰώνα. Πολλοἰ ἒλεγον ὃτι αύτός θά εἶναι ὀ ἐπόμενος Πατριάρχης τῆς Ἀλεξανδρίας. Ὂμως φθονερείς ἂνθρωποι ἂρχισαν νά διαδίδουν ψευδεί σχόλια περί τόν Ἂγιον Νεκτάριον, λέγοντας ὃτι ἦταν ἀνίθηκος, καί ὀ γέρον Πατριάρχης τούς ἐπίστευσεν. Τότε τοῦ ἀφήρεσαν τήν θέσιν του, ὂλα τά ἀξιώματα, καί τόν ἐξώρισαν ἀπό τήν Αἲγυπτον πίσω στήν Ἑλλάδα χωρίς νά τοῦ δωθῆ ἠ εὐκαιρία νά ἀπολογηθῆ. Γιά ἓνα ὀλόκληρον χρόνον εἰς τήν ἑκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν εἲχεν κανένα καθῆκον, δέν εἲχεν τό δικαίωμα νά ἐκτελέση μυστήριο, ἢ ἀκόμα νά εἶναι ἰερέας ἐνορίας. Γιά τήν ὐπόλοιπον ζωήν του, δέν θά μπορούσε νά ἒχη τήν ίδικήν του Μητρόπολιν ἢ νά ἀνέβη εἰς τήν ἐραρχίαν τῆς ἑκκλησίας.
Αὐτόν τόν δύσκολον χρόνον, ἒζησεν μόνος του σᾶν οἰκότροφος, καί ἠ ἠγεσία τῆς ἑκκλησία τῶν Ἀθηνῶν ἀγνὀησεν τόν Ἀγιον Νεκτάριον σᾶν νά μήν ὐπῆρχε. Τελικά τοῦ ἒδωσαν μίαν θέσιν, καί τί θέσιν?
Ἦτο μία θέσις νά κυβερνήση μιά Μητρόπολιν? Φυσικά ὂχι
Ἦτο μία θέσις σᾶν βοηθός Ἐπισκόπου? Φυσικά ὂχι
Ἦτο νά τοῦ δωθῆ μία ἑκκλησία? Φυσικά ὂχι
Ἦτο μία θέσις σᾶν ταξιδευτικός ίερέας νά ἐπισκευτεται φτωχά ψαροχώρια.
Τήν πρώτην ἑβδομάδα πού λειτούργησε, ὂλη ή ένορία τοῦ ἐφώναζαν ἂσχημα σχόλια οἰ ἐχθροί του εἲχαν διαδώσει παντοῦ γιἀ αὐτόν. Γεμάτοι ἀπό φθόνον ἦσαν ἀποφασισμένοι νά τόν καταστρεψουν, καί οἰ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ ἦσαν εὐκολόπιστοι νά πιστέψουν στίς κατήγορίες καί νά τόν κατηγορούν. Καθώς ἂρχισεν τήν Θείαν λειτουργίαν, καί σκεφθῆται ὃτι ἀπό τά γραπτά του φαίνεται νά ἢταν πολύ ἢρεμος καί λογικός ἀρκετά διά νά συναρπάση τούς ἐνορίτες, ὂμως ἐκείνοι συνέχισαν τίς κατηγορίες. Ὀ Ἂγιος Νεκτάριος δέν καθυστέρησεν, καί δέν ἒφυγεν ἀπό φόβον ἢ νά θυμώση. Ἢξερεν ὃτι ἦταν τό καθῆκον του νά κατηχήση αὐτούς τούς ἀνθρώπους, καί ὃτι ἒπρεπε νά κρατηθη σᾶν ἓνας πιστός, καλός στρατιώτης. Ἐσυνέχισεν καί τελικά ὀ ὂχλος κάτω ἐσταμάτησεν.
Ἑβδομαδες ἐπέρασαν καί ἠ ὐπόληψις τοῦ ταπεινοῦ ἰερέος ἂρχισεν νά ἐξαπλώνη. Οἰ ἂνθρωποι ἂρχισαν νά διαπιστώνουν ὃτι ὐπῆρχεν κάτι διαφορετικόν σἀυτόν καί ἒτσι ἐξέχασαν τά βρόμικα σχόλια. Ἒλεγαν σέ ἂλλους διά τίς ὂμορφες λειτουργίες πού ἂκουγαν, καί σιγά –σιγά τά πλῆθει τῆς ἑκκλησίας μεγάλωναν διά νά ἀκούσουν τόν Ἐπίσκοπον Νεκτάριον ἀπό τήν Αἲγυπτον.
Βεβαίως γνωρίζουμε τήν ὐπόλοιπον ἱστορίαν: ὀ Ἂγιος συνέχισεν καί πολύ δυναμκά ἒδωσεν νέαν πνοῆ εἰς τήν Ρισάριον σχολήν τῶν Ἀθηνῶν καί ἲδρυσεν τό μοναστῆρι τῆς Ἀγίας Τριάδος εἰς τήν Αἲγιναν ὂπου τἀ ὀστά Του βρίσκονται καί ἐκτελούν θαύματα μέχρι σήμερον. Ἐπέρασεν μέσα ἀπό μία μαύρη κοιλάδα εἰς τήν ὀποίαν τίποτα δέν πῆγεν σωστά και ὂλοι ἦσαν ἐναντίον του. Συνηδειτοποίησεν ὃτι σέ μεγάλες πικρές στιγμές ὂλες οἰ γνώσεις του καί ἠ ποιότης τοῦ χαρακτῆρος ἦσαν τίποτα, καί ὃτι μόνον ὀ Κύριος ἦταν τό πᾶν διά αὐτόν. Ἀποφάσισεν νά ἒχη πίστιν καί ἐλπίδα, μαί νά ἀφήση τόν Κύριον νά εἶναι ὂλη ἠ δύναμις εἰς τήν ζωήν του. Καί ἒτσι ἒγινε Ἂγιος.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί ἀδελφές, σήμερον ὀ Κύριος μᾶς καλεῖ μέ τόν ψαλμόν 94: “Σήμερον ἐάν ἀκούσης τήν φωνή Του μήν σκληρήνης τήν καρδιά σου”. Μᾶς θέλει νά τινάξουμε μακρυά τούς φόβους μας καί τίς ἀνησυχίες μας . Μᾶς θέλει νά συνειδητοποιήσουμε ὃτι ἒχει σχεδιάσει τήν ζωήν μας, καί ὃτι πρέπει νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Μπορούμε νά περπατήσουμε αὐτό τό μονοπάτι σήμερα μέ τό νά ἀρχίσουμε νά διαβάζουμε τούς βίους τῶν Ἀγίων. Ἐάν δέν ἒχεται τούς βίους τῶν Ἀγίων πῆτε μου καί θά τό παραγείλουμε γιά σᾶς μέσω τοῦ βιβλιοπωλίου μας.
Ἂς ξεκινήσουμε σήμερα νά εὐχαριστούμε τόν Κύριον μέ τό νά ἐπιθημούμαι νά ἒχουμε κουράγιο, νά ἒχουμε τήν ἐλπίδα, καί νά περπατούμε στά χνάρια τῶν Ἀγίων μας. Ὀ Κύριος θά μᾶς δώσει ὂλη τήν δύναμιν καί χάριν νά τό πράξουμε αὐτό!
Εἰς Τόν Χριστόν μας εἶναι ἠ χαρά καί ἠ μεγάλη ἀμοιβή τῶν Ἀγίων, Αὐτοῦ εἶναι ἠ δόξα, μετά Τοῦ Πατρός καἰ Τοῦ Ἀγίου Πνεύματος, Ἀμήν.